malayang tumilamsik ang plumang isinuka ng isip...

Guten Nachmittag jeder

ako c jayson , mas kilala
bilang bonito o anubis. d ko alam kung
saan nila kinuha ang mga katawagang ito,
ngunit para sa akin ay ayos lang.

kamusta tayong lahat? marahil nagtataka
kayo, kung bakit ngayon lng ako nagsulat
sa mga pahina ng ating blog. siguro ay
dahil wala lang akong maisusulat, kahit
ngaun, hindi ko rin alam kung bakit ko
sinusulat ito. pero dahil sa hindi
maipaliwanag na kadahilanan, eto ako,
nagsusulat ng mga walang kabuluhang bagay.
isang palaisipan sa akin kung bakit
hanggang ngayon ay nandito pa rin ako sa
peoplesupport. marahil mahirap lang
talagang maghanap ng trabaho ngaun, isa
pa, makikipagsabayan ako sa mga bagong
saltang mga kabataan sa bagong mundo. isa
pa, hindi ko rin alam kung saan ko gustong
humanap ng pagkakakitaan. hindi ko gusto
ang kursong tinapos ko. marahil ay nadala
lamang ako ng mga kabarkada ko noong
hayskul, pero dahil na rin sa hindi ako
nakapasa sa UP ay sa probinsya ako
bumagsak.

Alam ko ring marami sa inyo ang
hindi gusto ang kapaligiran dito sa call
center. hindi ko kayo masisisi, minsan
nararamdaman ko rin yan. kailangang
magtiis. "come what may" ika nga, para sa
pamilya ko, at para na rin sa aking
sarili.

isang pagsubok ang makisalamuha ang iba't
ibang tao dito. hindi nyo alam kung gaano
ako nahirapan. maski hanggang ngayon. pero
salamat sa inyo, marami akong natutunan,
hanggang ngaun.

ipagpaumanhin kung minsan masyado akong
nagiging sensitibo, mainitin ang ulo at
pikon. ganyan lng talaga ako, at hanggang
ngayon ay pinag-aaralan ko pa ang mga
bagay tulad ng pasensya, mabuting
pakikisalamuha at pakikisama. ipaalam nyo
lang kung may problema kayo sa akin para
maiwasan ko na kung kanino pa maririnig
ang mga problema nyo sa akin.
ipagpaumanhin.

hindi nyo alam kung gaano kawalang
direksyon ang aking buhay. hindi ko rin
alam kung ano ang nag-uudyok sa'king
magpatuloy. hindi ko talaga alam kung ano
ang aking hinaharap. walang patutunguhan.
ngayon ko lang nasabi ang mga ito, dahil
ngayon ay parang naaburido ako. pasensya n
at dito ko pa naiibulalas ang mga ito.
maayos lang ako. sa ngayon. salamat sa
inyong lahat.

plano ko ay sa mahiwagang-daliri ko ito ilalagay, ngunit nagdalawang isip ako, kaya dito na lang sa sarili kong blog inilagay.

isang mapagpalang hapon.

MRT

i remember as i sit near you in
the train
i feel that you are secretly
glancing
i feel that you are asking what
if we were?

i know you like me... it's just that i can't tell you
how much i like you too

i also remember the last time i saw you at the elevator...
i asked you if you were fine, and that you'll be leaving
i regretfully said goodbye, and we both smiled.
as you exited, you glanced back, and saw you still smiling.
how i wish we were...

since the day you left, i still can't get over it
you left me with nothing but memories
no digits, you don't even answer the message i send you.
i really hope we could see each other again

and now i am here alone and so blue
i remember that time when we were together at the train
sitting beside each other, you glancing at my face
and thinking what if we were?i wish i told you how i feel about you

and now that you're gone, as i ride the train home
i sadly reminisce the last time we faced each other at the elevator
talking, smiling, as we sent our goodbyes...
i'll just be here.. when will we see each other again?
i'll leave fate to decide about that... but for now, thank you for just being you..